“แม่จ๋า” ทำไมพอโตขึ้น แม่ไม่ค่อยมีเพื่อนเลย พอเราโตขึ้นคนที่รักเราจะน้อยลงเหรอ?

แม่จ๋า ทำไ แม่ไม่ค่อยมีเพื่อนเลย พอเราโตขึ้น คนที่รักเราจะน้อยลงเหรอ

ลูกหมาถามแม่หมาไม่หรอกจ๊ะ เมื่อเราโตขึ้น เราจะเหลือคนที่รักเราจริงๆ ต่างหาก

เราจะมากที่คุณภาพ ไม่ได้มากที่จำนวน เวลาจะคัดสรรคนที่เหมาะสม  และมีคุณภาพไว้กับเรา

ถ้าเป็นมิตรที่เหลือ ก็จะเป็นมิตรที่มี คุณภาพ และรักเรา

ถ้าเป็นศั ต รู ที่เหลือ ก็จะเป็นศั ต รู ที่จะเป็นแรงผลักดันให้เราต่อสู้เพื่อ ที่จะก้าวหน้าต่อไป

แม่หมาตอบพลาง เดินนำต่อไป “แล้วถ้าวันหนึ่ง ห นู โตพอที่จะเลือกทางเดินเองได้”

“แม่จะไม่ทิ้ ง ห นู ไปไหนใช่ไหม”

ลูกหมาถามต่อ เมื่อวันหนึ่งห นู เลือกทางเดินได้เอง

แม่ก็ยังจะคอยอยู่ข้างๆ ห นู เหมือนเดิม

แต่เมื่อห นู โตขึ้น ห นู ก็ต้องหาใครสักคน มาเดินข้างกายแม่ ก็จะถอยมาวิ่งข้างหลัง

แต่ยังคงเฝ้ามองห นู จนวันหนึ่ง ที่แม่วิ่งไม่ไหว แม่ก็จะหยุด แล้วมองห นู ต่อไป

หรือจนวันหนึ่ง ที่แม่ต้องจากไป แม่ก็ยังจะวิ่งอยู่ในใจของห นู ตลอดกาลชีวิต

คือการก้าวเดินไปข้างหน้า แต่ ห นู จงจำไว้ว่า การก้าวไป

จะมีคุณค่าเราจะต้องไม่ลืมคนข้างหน้า ข้างๆ หรือแม้แต่ข้างหลัง

เพราะนั่นคือพลั ง ทั้งหมดที่คอยผลักดัน

ห นูให้ก้าวไปพร้อมกับพลั ง ของตัวห นู เอง

น้ำทะเลอาจทำให้รอยเท้าของเราจางหายไป

แต่น้ำทะเลไม่อาจทำให้เราลืมว่า เรามาจากไหนและ มากับใครหรอกนะ

แม่หมาตอบและยิ้มให้ลูกหมา ลูกหมาไม่ตอบอะไร ได้แต่เดินช้าลง

แม่หมาสงสัยจึงถามว่า ทำไมเดินช้าจัง ลูกหมาส่งยิ้มหวานไป

ก่อนตอบไปว่า “ก็ห นู อย ากมีเวลา เดินกับแม่นานๆ ไง”

ขอบคุณ b i t c o r e t e c h